Bu makalede önemli, Türk düsünürü Nurettin Topçu ile Islamci düsünce karsilastirilacaktir. Bu baglamda makalenin amaci Nurettin Topçu’nun Islamcilik içinde yer alip alamayacagi sorusuna cevap aramak olarak belirlenmistir.

Özgürlük kavrami felsefe tarihinin en önemli ve tartismali kavramlarindan biridir. Bu makalede önce bu kavramin tarih boyunca aldigi farkli anlamlara yer verilecek, daha sonra hukukta, siyasette ve ahlakta özgürlük kavraminin yeri tartisilacaktir.

Nurettin Topçu, Türk Düsünce dünyasi için oldukça önemli bir filozoftur. Bu çalismada onun hayati, eserleri ve düsünceleri hakkinda giris niteliginde bilgiler verilmis bu suretle Nurettin Topçu felsefesi tanitilmaya çalisilmistir.

Nurettin Topçu Çagdas Türk Düsüncesi için oldukça önemli ve özgün bir düsün adamidir. Onu özgün kilan nokta kuskusuz kendi çaginin hakim görüsüne karsi gerçeklestirmis oldugu baskaldiridir. Bu baskaldiridaki hareket noktasi da kuskusuz Bergson ve Blondel’in Hareket felsefesidir. Bu makalede Blondel’in görüslerinden hareketle Nurettin Topçu felsefesinin orijinal yanlari tespit edilmeye çalisilmaktadir.

Idealizm, hakiki varligin duyulabilir (sensible) degil, düsünülebilir (intellegible/ideal) oldugu temeline dayanir. Çagdas Türk düsünürü Nurettin Topçu genelinde hem metafizik/ontolojik, hem de felsefî antropolojik anlamda idealist bir düsünürdür. Özelinde ise, bu idealizmi hem din ile ahlâk felsefesine, hem de toplumsal degisim ve inkilâp anlayisina yansir. Ardindan Topçu, Islâm dünyasina bakarak, Islâm’in dogusundaki idealizmin, mükemmel dünya adami olmak arzusuyla, sonraki yüzyillarda Islâm ruhunu hareketten alikoyup menfaat ve basari arzusuna tâbi kildigini görüyor. Son olarak 20.yy. çagdas Islâm düsünürlerinden Muhammed Ikbal ile bizim yaptigimiz bir mukayesede, mizaçlari farkli olan bu iki degerli çagdas düsünürden Topçu’nun takdir ettigi idealist Platon’a karsilik, Ikbal’in realist karakterdeki Aristo’yu tercih ettigini görüyoruz.

Teknik ve modernlesme arasindaki iliskiden hareketle dönüsen toplumsal yapiyi ahlak temelli bir açidan elestiren Nurettin Topçu, bu yönüyle Türkiye düsünce dünyasinda ayriksi bir yerde durmaktadir. Ilerlemeci tarih anlayisinin savundugu ve insanligin modernlestikçe müreffeh bir toplum kuracagi kabulünü elestiren Topçu, teknigin imkânlariyla mütemadiyen dönüsen sosyolojilerin ne tür sonuçlar ortaya çikarttiklarini da farkli degiskenler üzerinden ele almaktadir. Teknoloji ve modernlesme iliskisine mesafeli yaklasan Topçu, yüzyilimizin medeniyetini “makine medeniyeti olarak tavsif etmekte ve bu medeniyetin insan hürriyetini kisitlayici bir islev gördügünü düsünmektedir. Karl Marx, Simmel, Tönnies, Benjamin gibi klasik isimlerin kapitalist modernlesme elestirileri ve Heidegger, Baudrillard Neil Postman gibi geç modern kuramcilarin teknoloji elestirileri bu açidan Topçu ile ciddi paralellikler içerse de Topçu’nun çözüme iliskin önerileri onu diger isimlerden farklilastirmaktadir.

In the contemporary philosophy of mind, the term Cartesian dualism is generally accepted to refer to Descartes’ doctrine of the incorporeality of the mind. Due to the dualistic ontology, a human being is a union of two independent alien substances, namely mind and body. The body, as a part of the mechanical universe, is an entirely physical and thereby extended substance (res extensa). For this reason, the workings of the human body can be explained in merely physical and mechanical terms, that is, the laws of matter in motion. However, the mind is entirely a noncorporeal and therefore unextended thinking substance (res cogitans). The most apparent problem with such dualistic philosophy of mind arises from its immateriality. The idea of the “immateriality” of the mind inevitably brought about the problem of ‘unity’ between mind and body and that of the ‘interaction’ between them. The purpose of this article, as distinct from the dualistic thesis, is to provide a critical evaluation of the Cartesian doctrine of the essential ‘union’ of the mind and body and especially the nature of psychophysical interaction.

Etigin politikayi önceleyip öncelemedigi ya da politikanin etik ilkelere ihtiyaci olup olmadigi sorusu siyaset felsefesinin ana sorularindan biri olmustur. Soru genellikle olumsuz bir biçimde yanitlanmis ve politikacilarin bunlardan birini seçmesi gerektigine inanilmistir. Etik ve politika arasindaki iliskiyi açikliga kavusturmak için öncelikle “politikanin amaci nedir?” sorusunun yanitlanmasi gerekmektedir. Nikomakhos’a Etik’te Aristoteles etigi politikanin bir parçasi, politikanin amaçlarina ulasmasi için gereken bir araç olarak görür. Aristoteles’e göre politikanin asil amaci yurttaslarin erdemli kisiler olmalarini saglayarak onlari iyi yurttaslar kilmaktir. Çagdas siyaset felsefesi Aristoteles’in düsüncelerini onaylayarak ya da ona karsi çikarak onu izler. Bugün siyasette yanit aranmasi gereken soru, Aristoteles’in dedigi gibi erdemin, mutlulugun ya da iyi-olmanin bir önkosulu olup olmadigidir.