This study critically examines the main claims of primordial, instrumentalist and constructivist approaches regarding the nature, definition, functions of ethnic identities and identity-violence relationship through the cases of Rwanda and Burundi. Although Rwanda and Burundi have similar characteristics in terms of ethnic identities and demographic distribution of these identities, language, religion, cultural structure and historical experiences, when the violence cases associated with ethnic identities at different dates are examined, it is observed that there is a more intense conflict in Rwanda compared to Burundi. In addition, it is seen that ordinary people participate more intensely in these violence cases in Rwanda. The study explains this difference in Rwanda with the way ethnic identities are historically constructed and the transformation of the state towards a more centralized and authoritarian structure. When a triple historical periodization is made as pre-colonial, colonial and post-colonial periods, in all three periods, there is a stricter, more discriminatory and more exclusionary ethnic identity construction in Rwanda compared to Burundi; this construction process is more affected by the centralization of the political structure, and as a result more the incidences of violence occurred. The relations between ethnic groups and the differences between the political structures of the two countries during the pre-colonial and colonial period had a significant impact on the intensity of violence in the post-colonial period. In general, the arguments of the constructivist approach on how identities are historically constructed and how they are actively adopted by the masses allow us to analyze cases of violence better.

Recently, academic studies dealing with regional relations and bilateral relations between countries have become increasingly important in the academic world. Because these studies are expected to provide simpler and more understandable findings on a specific subject rather than giving a macro perspective. In addition, since such academic studies research on a country basis, it is of great importance for other countries to determine a strategy for the country that is the subject of the research. In addition, it has gained indispensable importance in international politics in recent years and provides the method of comparison, which is one of the development strategies. For these reasons, it is possible to see that thought centers and research institutes have evolved in this direction. Such studies have gained more importance especially for African countries that have not been researched deeply and without prejudice. Based on this idea, current article aims to discuss the importance of bilateral relations between the Republic of Sudan and the Republic of Turkey and the positive effects of the relations on Turkey-Africa. Sudan is an influential country in the African continent, and Turkey, on the other hand, has been following a policy of opening to the African continent, since it has a common history with many African societies. In this regard, the relations between the two countries tend to welcome the cooperation opportunities in all fields in line with the policy of mutual benefit for all African countries. In addition, the article focuses on the necessity of stable bilateral relations between the two countries and the opportunities that may arise as a result.

Recently, academic studies dealing with regional relations and bilateral relations between countries have become increasingly important in the academic world. Because these studies are expected to provide simpler and more understandable findings on a specific subject rather than giving a macro perspective. In addition, since such academic studies research on a country basis, it is of great importance for other countries to determine a strategy for the country that is the subject of the research. In addition, it has gained indispensable importance in international politics in recent years and provides the method of comparison, which is one of the development strategies. For these reasons, it is possible to see that thought centers and research institutes have evolved in this direction. Such studies have gained more importance especially for African countries that have not been researched deeply and without prejudice. Based on this idea, current article aims to discuss the importance of bilateral relations between the Republic of Sudan and the Republic of Turkey and the positive effects of the relations on Turkey-Africa. Sudan is an influential country in the African continent, and Turkey, on the other hand, has been following a policy of opening to the African continent, since it has a common history with many African societies. In this regard, the relations between the two countries tend to welcome the cooperation opportunities in all fields in line with the policy of mutual benefit for all African countries. In addition, the article focuses on the necessity of stable bilateral relations between the two countries and the opportunities that may arise as a result.

Sivil toplum kuruluslari çatismalari önleme, çatismalara müdahale etme ve çatisma sonrasi baris insasi süreçlerinde merkezi olmasa da destekleyici rol oynayabilmektedirler. Devletler düzeyinde icra edilen diplomatik münasebetleri tamamlayici ve destekleyici nitelikte çok yollu diplomasinin unsurlari olarak faaliyet icra edebilen STK’larin zaman zaman tavandan tabana ve/veya tabandan tavana diplomasi zincirinin birer halkasi olarak fonksiyon icra ettikleri görülebilmektedir. Bu çerçevede Türkiye’de sivil toplum yapisindaki kapasite artisi ve sivil faaliyetlerin uluslararasi boyut kazanmasi son otuz yilda gittikçe artan oranda gözlemlenmektedir. Bu çalismada Türk STK’larin baris insa edici kapasitesinin Afrika boyutu arastirilacak ve bu kapasitenin unsurlari olan gözlem/izleme, koruma, savunuculuk, sosyal uyum, sosyallesme, kolaylastirma, servis saglama ve radikallesme ile mücadele fonksiyonlari çerçevesinde Türkiye’deki mevcut sivil toplum yapisi sorgulanacaktir. Böylelikle Türkiye’nin Afrika ülkelerine yönelik resmî politikasini tamamlayacak ve destekleyecek mahiyette degerlendirilmesi gereken Afrika’ya yönelik faaliyet gösteren sivil toplum yapisinin baris insa edici kapasitesinin gelistirilmesi için öneriler sunulmaya çalisilacaktir. Ayni zamanda bu çalismada, Afrika’da faaliyet gösteren resmî ve sivil kurumlarin baris insasi perspektifinden uyumlari tartisilarak muhtemel risk ve avantajlar tespit edilmeye çalisilacaktir.

Çagdas hukuk düzenlerinde genis yanki uyandiran irade muhtariyeti ilkesi, kimi zaman maddi hukuk hükümlerinde sözlesme özgürlügü olarak kendini belli ederken kimi zaman da milletlerarasi özel hukuk alaninda taraflara hukuk seçimi imkâni ile gündeme gelmektedir. Bazi ülkelerin sinirlandirdigi ölçüde serbest ekonomik düzenlerine dahi etki eden irade muhtariyeti ilkesi, hukuklarin yeknesaklastirildigi kadariyla uygulanabilir hale gelmektedir. Çalismamiza konu olan Afrika kitasi ülkelerinde, hukukun yeknesaklastirilmasi geregi bölgede anlasilmis olup gerekli adimlarin atildigi OHADA kanunlari ile açiga çikarilmistir. Bunun disinda yer yer milletlerarasi özel hukukta genel olarak kabul görmüs baglama noktalari disina çikan ülke bazinda uygulamalarin söz konusu oldugu da görülmektedir. Çalismamizin amaci irade muhtariyeti prensibinin milletlerarasi özel hukuka yansimasi olan hukuk seçiminin Afrika’da uygulanabilir olup olmadigini tespit etmektir. Bu tespiti yapmak Afrika ülkelerindeki çesitli uygulamalarin çagdas düzenlemeler ile karsilastirilmasini gerektirmistir.

Sivil toplum kuruluslari çatismalari önleme, çatismalara müdahale etme ve çatisma sonrasi baris insasi süreçlerinde merkezi olmasa da destekleyici rol oynayabilmektedirler. Devletler düzeyinde icra edilen diplomatik münasebetleri tamamlayici ve destekleyici nitelikte çok yollu diplomasinin unsurlari olarak faaliyet icra edebilen STK’larin zaman zaman tavandan tabana ve/veya tabandan tavana diplomasi zincirinin birer halkasi olarak fonksiyon icra ettikleri görülebilmektedir. Bu çerçevede Türkiye’de sivil toplum yapisindaki kapasite artisi ve sivil faaliyetlerin uluslararasi boyut kazanmasi son otuz yilda gittikçe artan oranda gözlemlenmektedir. Bu çalismada Türk STK’larin baris insa edici kapasitesinin Afrika boyutu arastirilacak ve bu kapasitenin unsurlari olan gözlem/izleme, koruma, savunuculuk, sosyal uyum, sosyallesme, kolaylastirma, servis saglama ve radikallesme ile mücadele fonksiyonlari çerçevesinde Türkiye’deki mevcut sivil toplum yapisi sorgulanacaktir. Böylelikle Türkiye’nin Afrika ülkelerine yönelik resmî politikasini tamamlayacak ve destekleyecek mahiyette degerlendirilmesi gereken Afrika’ya yönelik faaliyet gösteren sivil toplum yapisinin baris insa edici kapasitesinin gelistirilmesi için öneriler sunulmaya çalisilacaktir. Ayni zamanda bu çalismada, Afrika’da faaliyet gösteren resmî ve sivil kurumlarin baris insasi perspektifinden uyumlari tartisilarak muhtemel risk ve avantajlar tespit edilmeye çalisilacaktir.

Irkçilik denildigi zaman dünya üzerinde ilk akla gelen ülkelerden birisi Güney Afrika olmustur. 1948’de Ulusal Parti’nin Güney Afrika’da iktidara gelmesinin ardindan ülke, “Apartheid Rejimi” adi verilen irkçi ve ayrimci politikalar ile yönetilmeye baslanmistir. Ülkede 1948 - 1994 yillari arasinda azinlik konumunda bulunan beyazlarin, ülkenin asil sahibi olan siyahlara uyguladigi irkçi kurumsallasmis yönetim sistemi sadece ekonomik anlamda bölgeyi sömürmekle kalmamis; bölgede hak ve özgürlük anlaminda da sinifsal bir sömürü düzeni kurmustur. Apartheid Rejimi her ne kadar bu tarihler arasinda uygulanmis ve kurumsallasmis olsa da bu politikalarin tarihsel kökeni 17. yüzyilda önce Hollanda ve akabinde Ingiltere’nin Güney Afrika’da uyguladigi sömürge politikalarina dayanmaktadir. Bu çalismada basta Apartheid Rejimi’nin temelleri, gelisim süreci olmak üzere, ugradigi iç ve dis etkilere bagli olarak rejimin geçirdigi dönüsüm süreci incelenmis ve akabinde rejimin yikilma süreci ve son bulmasina sebep olan önemli faktörler genel hatlariyla ele alinmistir. Bu kapsamda Apartheid politikalari ile özellikle siyahlara yapilan insan haklari ihlâlleri ve esitliksiz yönetim düzeni elestirel bir perspektif çerçevesinde incelenmis ve dönemin tarihsel sürecine isik tutulmaya çalisilmistir. Birlesmis Milletler, OPEC gibi uluslararasi kuruluslarin Apartheid Rejim’e karsi sergiledikleri tutumun etkisi sonucu uluslararasi alanda rejime karsi olusan büyük tepki ve 1990’li yillarda Soguk Savas’in sona ermesi ile insan haklari konusunun dünyada daha da önemli hale gelmesi gibi dis sebeplerin de rejimin yikilma sürecindeki etkilerine ayrica dikkat çekilmistir.

1978 yilinda iktidara gelen Deng Xiapoing’in benimsedigi pragmatist yaklasim çerçevesinde liberal ekonomi politikalari uygulamaya baslayan Çin, kapali ekonomiden disa açik bir ekonomiye geçis yapmistir. Bu ekonomik gelisme vizyonuna bagli olarak Çin ciddi bir enerji ithalatçisi ve ürettigi mallar açisindan da büyük bir emtia ihracatçisi haline gelmistir. Çin için sürekli büyüyen bir ekonomiye sahip olmak ülkenin gelisimi için önem arz ederken büyümenin ve rejimin devamliligi açisindan da kritik bir hal almistir. Diger yandan Afrika kitasi soguk savas döneminin iki kutuplu kamplasmasinin neden oldugu ikincil öneminden ziyade degisen kutuplasma sisteminin bölgesel ve küresel aktörlerin dis politika anlayislarinda yarattigi degisimle birlikte küresel rekabetin odak noktasi olmustur. Bu dogrultuda demografik yapisi, zengin yer alti kaynaklari, önemli bir pazar olma potansiyeli ve Birlesmis Milletler gibi çok uluslu kuruluslardaki oy oraniyla küresel güç olma iddiasindaki hiçbir devletin ilgisiz kalamayacagi Afrika kitasi, uluslararasi konjonktürde ekonomik ve siyasi etkisini artirmak isteyen Çin için oldukça önemli bir bölge olarak öne çikmaktadir. Sömürgecilik ve emperyalist tutum ve politikalara karsitlik baglaminda ulusal özgürlük ve bagimsizlik ilkeleri ekseninde gelisim gösteren Çin-Afrika iliskileri, Çin-Afrika Isbirligi Forumu (FOCAC)’nun kurulmasiyla görünürlük kazanmistir. Çalismada ideolojiden pragmatizme yönelerek ÇinAfrika Isbirligi Forumu (FOCAC)’nun kurumsal yapisi çerçevesinde sürdürülen Çin-Afrika iliskileri incelenmektedir. Ayrica Çin’in, Afrika kitasina yönelik kapsamli stratejisinin ardindaki temel faktörler çerçevesinde Afrika jeopolitiginin Çin dis politikasina olan etkisi degerlendirilmektedir.

Küresel rekabet kosullarinda bir ülke veya bölgenin üniversitelerinin uluslararasi siralamalardaki konumu, o ülke veya bölgenin stratejik anlamda gücünü gösteren önemli bir parametredir. Nitekim ülkelerin yüksekögretim alaninda sahip oldugu politikalar, bu anlayis çerçevesinde biçimlenmekte ve devletlerin stratejik planlarinin parçasi olmaktadir. Bu anlayistan hareketle bu çalismada küresellesen dünyada önemli bir stratejik konuma sahip olan Afrika kitasindaki yüksekögretim kurumlarinin mevcut durumu ve uluslararasi siralama sistemlerindeki konumlari incelenerek, kitanin yüksekögrenim alaninda sahip oldugu mevcut potansiyeli ortaya koymak amaçlanmistir. Bu amaçla çalismada nitel arastirma yöntemleri içerisinde yer alan doküman analizi esas alinmistir. Çalismada öncelikle uluslararasi yüksekögrenim rehberi Unirank’in güncel verileri isiginda, Afrika’daki üniversite sayilarinin kita genelinde ülke ve bölgelere göre dagilimi belirlenmistir. Çalismanin ikinci asamasinda ise üniversiteleri çesitli göstergelere göre siralayan 6 uluslararasi siralama sisteminin web sayfalarinda yayimladiklari güncel listeler incelenerek Afrika kitasinda bulunan üniversitelerin uluslararasi siralamalardaki konumu ortaya çikarilmistir. Bu siralama sistemlerinden THE, ARWU, QS, CWUR ve Türkiye menseli URAP’in son 3 yillik dönemde yaptiklari siralamalar degerlendirilirken; siralama listelerini her yil güncelleyerek yayimlamasi ve web sayfasinda eski siralamalara yer vermemesi nedeniyle Webometrics’in sadece 2020 yili siralamasi incelenmistir. Çalisma sonucunda Afrika kitasinda bulunan üniversitelerin ülke ve bölgelere göre dengesiz bir dagilima sahip oldugu sonucuna ulasilmistir. Öte yandan siralama sistemlerinin yayimladiklari hem genel degerlendirme listelerinde hem de bu listelerdeki ilk 500’lük dilimde en fazla üniversitesi bulunan ülkelerin Güney Afrika Cumhuriyeti ve Misir oldugu tespit edilmistir.

Sömürgecilik döneminde oldugu gibi, günümüzde de Afrika küresel güçlerin dikkatlerinin merkezinde yer almaktadir. Bu küresel güçlerden birisi olan Çin Halk Cumhuriyeti için Afrika’ya yönelik dis politika gündemi, gelismekte olan ülkeler arasindaki isbirligini gelistirme ve yükselen bir süper güç olarak statüsünü gösterme çabasinin bir parçasini olusturmaktadir. Çin’in Afrika’ya olan ilgisi, 1949’dan günümüze hizli bir sekilde artmaktadir. Çin-Afrika Isbirligi Forumu’nun (FOCAC) 21. yüzyilin ardindan baslatilmasi, Afrika Devlet ve Hükümet Baskanlarinin Foruma giderek artan katilimi, Çin’in Afrika ülkeleri ile ortakliginin ne kadar güçlendigini gösteren kanitlardan biridir. “Bir Kusak Bir Yol Projesi” ile Afrika’ya yönelik ekonomik hedeflerini destekleyerek Afrika baglantisinin saglanmaktadir. Çin’in bu girisimi, Pekin’in jeopolitik çikarlarini ileriye tasiyarak Afrika ülkeleri ve Çin arasinda ekonomik, siyasi ve güvenlik baglarini iç içe geçirmektedir. Ikili ekonomik iliskilerde bazi Afrika ülkeleri Çin menseli yatirimlara bagimli hâle gelirken, Afrika ile isbirligi Çin’in denizasiri faaliyetlerinin küçük bir parçasi olmasi iliskileri asimetrik kilmaktadir. Çin, Afrika’daki ve daha genis dünyadaki stratejik hedeflerini ilerletmek için askeri angajmanini kullanmaktadir. Askeri faaliyetleri, bölgedeki daha genis hedeflerinin bir parçasidir. Pekin’in Afrikali ortaklara yaptigi güvenlik yardimi karsilikli fayda saglayacak ve denizasiri çikarlarini koruyacak sekilde çerçevelemektedir. Bu baglamda, günümüzde Çin’in Afrika’ya yönelik politikalarini, Batili güçlerin egemenligine karsi stratejik ortakliklar kurarak bu kitada etkinligini artirma istegi yönlendirmektedir. Bu ortakligi saglamlastirma çalismalari devam ederken, bu açidan bakildiginda önümüzdeki yillarda daha fazla zorluk ve firsat olacaktir. Yapmis oldugumuz çalisma ile Pekin’in ekonomik, ideolojik, politik ve güvenlik çikarlarina dayali dört kollu dis politika yaklasiminin, Çin-Afrika iliskilerini nasil yönlendirdigini irdeleyecegiz.

Namibya Cumhuriyeti 21 Mart 1990 tarihinde bagimsizligini kazanana kadar Berlin Konferansi ile Alman Güneybati Afrikasi’na dâhil edilmis, ardindan Ingiltere ve Güney Afrika tarafindan kolonilestirilmistir. Kolonyal dönemdeki adiyla Güneybati Afrika, Güney Afrika kontrolü altinda henüz bagimsiz bir devlet degilken gerilla mücadelelerinin yani sira diplomatik çabalar ile de bagimsizligina giden yolu hazirlamistir. Bu dönemde özellikle öne çikan ve bagimsizlik mücadelesini yürüten SWAPO pek çok ülkede Güneybati Afrika’nin temsilcisi olarak kabul görmüs, Afrika Birligi Örgütü tarafindan da taninmistir. Güneybati Afrika bagimsiz oldugunda görevde olan 27 diplomatik kurulusa sahiptir. Bagimsizlik için mücadele eden Güneybati Afrika mücadelesine en çok Küba, Kuzey Kore ve Libya’dan destek bulmustur. Güneybati Afrika, Küba’dan askeri alanda, Kuzey Kore’den silah temini ve maddi anlamda Libya’dan ise daha çok siyasi alanda destek görmüstür. Bu çalismanin amacini Namibya’nin gördügü bu destegi bagimsizlik sonrasinda nasil anlamlandirdigini, bu desteklerin Namibya dis politikasina nasil yansidigini arastirmak teskil etmektedir. Zira Namibya, dis politika ilke ve amaçlarini belirledigi Beyaz Kitap’ta uluslararasi kurum ve kuruluslar ile uyum ve isbirligi içinde olacagini belirtse de söz konusu Küba, Kuzey Kore ve Libya oldugunda bu ilkeyi ihlal etmekten çekinmemektedir. Amerika Birlesik Devletleri tarafindan Küba’ya, Birlesmis Milletler tarafindan Kuzey Kore’ye uygulanan ambargolara ragmen söz konusu bu ülkelerle iliskilerini kesintisiz devam ettiren Namibya zaman zaman ABD’yi kinayan ve NATO’yu Libya müdahalesinden dolayi elestiren açiklamalarda da bulunmustur.

Afrika kitasinda sömürgecilik, yillardir tartisilan bir konu olmustur. Bu sürecin en önemli aktörlerinden birisi de Ingiltere’dir. Ingiltere’nin Afrika’daki en stratejik kolonilerinden birisi Nijerya’dir. Gine Körfezi kiyisindaki Bati Afrika ülkesi Nijerya bugün “Afrika’nin Devi” olarak nitelendirilmektedir. 200 milyonu asan nüfusuyla Nijerya, Afrika’da en yogun nüfusa sahip ülke konumundadir. 250’ya yakin etnik kabilenin bulundugu ülkede birçok yerel dil konusulmaktadir. Geçmiste tarim ürünleriyle denizasiri güçlerin sömürgesi olan ülke, bugün petrol ve dogal gaz kaynaklariyla öne çikmaktadir. Sömürge yarisinda önemli aktörlerden Ingiltere, 19. asir ile birlikte Nijerya topraklarina ulasmistir. Ingilizler, Güney Afrika ülkelerinin aksine Nijerya topraklarina yerlesmekten daha çok bu topraklardaki dogal kaynaklari elde etmeyi amaçlamistir. Nitekim Sanayi Devrimi ile birlikte fabrikalar için kauçuk, pamuk ve palm yagi gibi hammaddelere ihtiyaç duyulmustur ki bunlar Nijerya topraklarinda bolca bulunmaktaydi. Ingiltere, Nijerya’daki hâkimiyetini ekonomik, siyasi ve sosyokültürel olmak üzere farkli alanlarda arttirmistir. Bu amaçla sirketler ile ekonomik nüfuzunu; imzaladiklari anlasmalarla siyasi nüfuzunu, isgal yöntemiyle toprak ve misyoner okullarla kültürel hâkimiyetini saglamistir. Ingilizlerin Nijerya’daki sosyolojik yapiyi göz önüne alarak sürdürdügü koloni politikalarinin yansimalari günümüzde de görülmektedir. Bu makale kapsaminda, bir Avrupali koloni devleti olarak Ingiltere’nin Nijerya’daki sömürge yönetiminde siyasi, ekonomik ve sosyokültürel olarak kullandigi araçlar ve attigi adimlar incelenecektir. Diger taraftan, sömürge yönetiminin Nijerya’ya ve Nijeryalilara etkisi masaya yatirilacaktir.

Afrika’nin cografi konumu, kültürel ve sosyal çesitliligi, artan genç nüfusu, zengin hammadde kaynaklari ve genis yüz ölçümü gibi pek çok özelligi Kita’nin büyüyen bir pazar haline gelmesini saglarken ayni zamanda küresel güçler nezdinde Afrika’yi vazgeçilmesi güç bir konuma oturtmustur. Afrika’nin bu zenginliklerinden ötürü birçok ülke Afrika ile ortak çalismalar yürütmek istemistir. Bu nedenle dünyanin önemli güçlerinden sayilan Almanya, Afrika’nin gelisen potansiyelinin farkinda olup onunla bagisçi-alici yöntemiyle degil de karsilikli menfaatlerin geçerli oldugu bir ortaklik kurmak istemistir. Bu ortakligi kurumlarin araciligiyla gerçeklestirirken ileriki süreçte daha çok gelistirmeyi de arzulamaktadir. Almanya’nin Afrika ile ortakligi siyasi ve ticari iliskiler, baris ve güvenlik, uluslararasi sorunlar, dogal kaynaklar, iklim ve göç konularina dayanmaktadir. Almaya-Afrika isbirliginin basarili olabilmesi için Almanya kurumlariyla koordineli çalismasi gerekmektedir. Bu çalismanin baslica problemi, Afrika’daki Alman kurumlarinin Almanya-Afrika isbirligini gelistirmede basarili olup olmadigi sorunsalidir. Alman hükümetinin burada bulunan kurum ve kuruluslarin temel faaliyetleri, hedeflerini ve kitadaki konumlarini açiklayarak gerçeklestirilen ortakligin Almanya açisindan etkileri incelenecektir. Yapilan degerlendirmelere göre Almanya Afrika ile gerçeklestirilen ortakliga önem verdigini ve buradaki kurumlar ile uyumlu ve düzenli çalisabildigini göstermistir. Almanya tüm kurumlari ile yakindan ilgilenmekte, onlarin faaliyetlerini takip etmekte ve onlara finans saglamaktadir. Almanya’nin Kita’daki kurumlari karsilikli potansiyellerini gelistirdigi ve ortakligi güçlendirdigi için basarili bulunmustur. Bu kurumlar sayesinde Almanya’nin hedefledigi siyasi, ticari, uluslararasi sorunlar, rezervler, iklim ve göç gibi konularda Afrika ile isbirligini daha iyi uygulayabilmektedir.

The Ethiopian-Ottoman Turkish relations were carried out in economic, cultural and political aspects via the Red Sea, Egypt and Sudan territories from 16th century to 19th century. In the medieval period, this relationship between Ethiopia and the Ottoman Empire grew rapidly because of the rivalry between Turks and Portuguese as well as internal wars in Ethiopia. In the middle of the 19th century, tension in the relations between the Ottoman Empire and Ethiopia continued. The main objective of this research is to explore the Ottoman Empire’s influence on the politics in Ethiopia from 1860 to 1916. It was also aimed at assessing the role of the Ottoman Empire in Ethiopia’s external and internal politics through the history of Ethiopia. To this end, comparative historical and document analysis methods were employed. The historical records of the period available in the archives, in Istanbul and Addis Ababa, were used to collect primary data.

COVID-19, caused by the novel corona virus SARS-COV-2, first appeared in Wuhan in December 2019. It was declared as a pandemic by the World Health Organisation on 11 March 2020 after its spread all over the world quickly. Africa has been expected to be most severely affected by the pandemic, although it reached to the continent later than any other regions in the world. As of 17 May 2021, total number of confirmed cases rose to 4.692.520 in Africa.3 Since all epidemics require global cooperation along with national/regional efforts, an efficient global health governance is vital for Africa where the health system is already fragile. The signals of such a global governance have already been presented by various global and regional actors. One of them is Turkey having historical ties with the region. The humanitarian basis of Turkish-African relations and the sincerity of Turkey towards Africa have differentiated Turkey from all other actors regarding their approaches towards the African continent. Since the beginning, Turkey has given a special attention to health in its relations with the African countries. This attitude of Turkey can be recognised during COVID-19 era as well. As an effective member of the global governance, Turkey has been playing a crucial role in fighting of the African countries against COVID-19 pandemic not only through its public institutions and private sector but also its voluntary organisations.

This article focuses on the political activism of Sheikh Ibrahim Yaqub al-Zakzaky and Islamic Movement of Nigeria (IMN), known as the most active Shia group in Nigeria. Along with the revolution in Iran in 1979, this movement’s infrastructure groups since the 1980s. The article examines the social and political dynamics of the Nigerian Shiites from a historical perspective, presenting the different stages of their activities in the past and present. It also aims to examine the history of the Lebanese Shiites settled in Nigeria, the activities of the Nigerian Shiites, the reasons for their transition to Shiite and the difficulties they faced. It also addresses some theological dimensions of the dispute between Sufi and Salafi Muslim communities due to the content and methodology of IMN calls. Identifying the origin of Shiism in Nigeria and factors that facilitate the spread of Shiism in its northern region aims to examine independently the factors that contribute to the power and influence of Iran in Nigeria. Iranian Revolution in 1979 is arguably effective in the establishment of Shiism in the region, and many activities - such as the Islamic Republic of Iran providing scholarships for Nigerian students to study in Iran - contributed to the spread of Shiism in the region. The article argues that Iran uses Shiism as soft power, that the Islamic Movement of Nigeria arose as a result of interactions based on the Iranian Revolution, and that it is an extension of Iranian Shiism. Due to the scarcity of academic resources on Shiism in Nigeria, the reviews are based on supportive materials procured via the internet. Due to the lack of source material, this article is based on gathering contrasting information from different sources.

Poverty, which can be expressed as the inability to meet basic human needs with a general definition continues to be one of the main agendas of Africa. Current reports of international organizations and non-governmental organizations such as the United Nations emphasize this reality. Nevertheless; the agricultural production potential of Africa offers the opportunity to develop agricultural policies to get rid of poverty. The data on the share of agricultural production in the gross domestic product and the ratio of agricultural employment in total employment in African countries highlight this potential of agriculture. This study focuses on the roles Salam, one of the Islamic financial products, can display in order to rescue Africa from poverty in terms of agricultural policies to be carried out. Within the scope of the study, content analysis based on agricultural data on Africa has been done and it has been concluded that Salam has a potential in terms of ensuring the efficiency of agricultural policies.

After the Second World War, the balance of power in the international arena changed and many Asian, African and American countries that were colonies in the past began to gain their independence one by one. At the end of this process, with the end of colonialism, Postcolonial Theory emerged and tried to question the legacy left by colonialism in colonized countries. Burkina Faso, formerly known as Upper Volta, which gained its independence from France in 1960, is one of these countries. Thomas Sankara, who was in power between 1983-1987, tried to erase, with a Postcolonial attitude, the traces of colonial France and build an independent national identity and culture in Burkina Faso, which had been exploited and classified as lower rank, using his own tools with limited institutional capacity and few resources. Throughout this process, Sankara made numerous reforms in the country, especially in areas such as economy, culture, health, education, infrastructure and military, in order for the country to develop and become a self-sufficient independent nation.

Unity and fragmentation are two edges of modern political spectrum of Sudan since it emerged in the 19th century as a result of annexations and diplomacy. As ethnic and religious identity politics have created deep ethnic and religious divisions in the country, several regions in the periphery of Sudan have remained marginalized and disintegrated. On the other hand, there have been always peace initiatives addressing partially or wholly root causes of regional conflicts in order to integrate and unite the country. It seems that Sudan’s peace processes might be considered as integration processes addressing political, economic and social issues either on national or regional levels. The Addis Ababa Peace Agreement in 1972 and the Comprehensive Peace Agreement in 2005 were major attempts in order to save Southern parts of the country and unite Sudan territorially. Today, once again, we witness that transitional government body, which came to power after ouster of former President Omar al-Bashir, designates ending regional conflicts and disputes throughout 2020 Juba Peace Agreement, signed between Khartoum and regional elites in Darfur, South Kordofan, Blue Nile, Northern, Eastern, Central parts and the Third Front-Tamazuj. This paper aims exploring Sudan’s regional disputes and the Juba peace deal from the angle of national integration approach in order to understand whether this time construction of a new Sudan based upon civic values is possible or not.

The concept of ubuntu or botho, which is commonly used in South Africa, defines an ancient African worldview. The philosophy of ubuntu, which includes values such as love, affection, respect, sharing, and togetherness, is mentioned with different words in the languages of different African communities. Although studies show that the word ‘ubuntu’ was first used for the first time in a relatively recent period, the second half of the 19th century, the philosophy is estimated to be much older. Conceptually, the word ubuntu, which is thought to possess different meanings in different periods, defines the moral characteristics of human beings. Another definition that emerged about a century after this, expresses the interdependence of society. In this respect, the concept is now intertwined with the principle of umuntu ngumuntu ngabantu, which is a Nguni proverb; “a person is a person through other persons”. Ubuntu is part of an attempt to define Africa to the world and to reach a natural perception of Africa, which could have been formed without any external pressure by explaining the continent to the world through its own values. On the other hand, it is regarded as an important tool to create a new world vision for Africans. In this respect, the use of ubuntu philosophy, which is based on an Afrocentric perspective, in areas such as politics, education, and greater society is highly debated by academic circles. As it is one of the basic building blocks of South Africa’s domestic and foreign policy, ubuntu and its values such as brotherhood, love, and affection are applied in an attempt for new nation-building goals and to prevent the increasing xenophobia in the country. It is argued that ubuntu philosophy and its variations in other African cultures in terms of its teachings will contribute to world peace, especially in the African continent. In addition, it is maintained that, by realising the Pan-Africanist ideal as socio-economic unification of the African continent, ubuntu could be taken as a reference point.